Ben isimsizim aslında herkesim…
Size hayatımızın ilk gününden son anına kadar her saniye, her anımızda yanımızda olan ve kimsenin yüksek sesle söyleyemediği kahramanlarımızdan bahsetmek istiyorum.
Ben annemin bahçesinde büyüyen meyve ağacıyım. Yaşımı, ismimi bilmiyorum. Annem her gün bana geleceğim dünyayı anlatıyor. Denizi, güneşi, hayvanları, ağaçları, beni ne kadar sevdiğini ve beklediğini, babamı ve kardeşlerimi daha birçok şeyi. Bazen annemin bana hiç bahsetmediği sadece benim hissettiğim sesler duyuyorum adını bilmediğim ama bana ve anneme güven veren sıcacık sesler. Dokunuşlarını, gülücüklerini duyuyorum o zaman sadece hareketlerimle onlara karşılık verebiliyorum. Bugün benim günüm. Dünya dediğiniz oyun alanına geldiğim gün.
Merhaba,
Ben geldim. Seni tanıyorum. Kim olduğunu bilmesem bile sesinden, beni sevişinden hatırlıyorum. Korkmuyorum çünkü sen varsın yanımda beni nasılda sarmaladın, sıcacık oldum. Annem nasılda mutlu beni gördüğü için. Ben de çok mutluyum seninle tanıştığım için.
Yaşım 5, 10, 20… hastalandım. Hep böyle eğlenceli değilmiş hayat. Annemin ağlayışı, babamın öfkesi ve benim meraklı bakışım. Ama korkmuyorum çünkü yine sen varsın yanımda. Nasıl da güven veriyorsun bana bakarken, babamı sakinleştirip, annemi teselli ediyorsun.
Yaşım 30, 40, 50… biliyorum hayatın ne kadar koşuşturmaca ile geçtiğini. Kendime nasılda zaman ayırmadığımın farkındayım. Hayat böyle su gibi akıp giderken bedenimin beni nasıl taşıdığını… Çok yorgunum ama korkmuyorum. Çünkü yanımda yine sen varsın. Her aşamayı bana nasılda sabırla anlatıyorsun. Öfkeme, acıma ve korkularıma rağmen.
Yaşım 60, 70, 80… ben kimim? İsmimi, nerede olduğumu, ne yaptığımı bilmiyorum. Gündüz mü gece mi ayırt bile edemiyorum. Bazen kalabalıklaşır her yerim, bazen de ıssızlaşırım çöl gibi… ama seni hatırlıyorum, biliyorum. Gecemi gündüzümü ayırt eden ay ve güneş gibisin. Issızlaşan dünyamı dokunuşunla dağıtan rüzgâr gibisin. Görmeyen gözüm, duymayan kulağım, hissetmeyen ruhum gibisin. Beni benden daha iyi bilirsin. Herkes teker teker giderken benden, benimle kalan tek kişi sensin. Gözlerimi kapatmak istiyorum. Biliyorum zamanım geldi. Hatırladığım ya da hatırlamadığım tüm sevdiklerimi bırakıyorum ama korkmuyorum. Biliyorum ki benim geride bıraktığım her şeyi, herkesi emanet edebileceğim biri var. Evet o sensin. İlk günden son anıma kadar hayatıma dokunan sessiz kahramanım.
Güle güle,
Ben isimsizim aslında herkesim…
Meltem Kurt
Acıbadem Ankara Hastanesi
Genel Yoğun Bakım Sorumlu Hemşiresi
